Joost van de Goor

Soms denk ik dat het gebed een vorm van poëzie is, waarbij naast de inhoud ook de schoonheid en het ritme van de woorden belangrijk zijn. Ik heb me wel eens afgevraagd of de beroemde monoloog van Hamlet – ‘To be, or not to be…’ – een gebed mag worden genoemd. En wat te denken van de laatste alinea van het verhaal The Dead van James Joyce, met die prachtige beeldende beschrijving van de sneeuw die neerdwarrelt op alle levenden en alle doden?

Ga naar: inhoudsopgave miniaturen.

Ik vind inspiratie in de tekst van psalm 130. De mens roept God aan, smekend vanuit de diepte. Hij, de mens, vraagt God om aandacht, om een luisterend oor, en om genade.

De profundis clamavi ad te, Domine; Domine exaudi vocem meam. Fiant aures tuae intendentes in vocem deprecationis meae.

Uit de diepte roep ik tot u, Heer; Heer, hoor mijn stem, wees aandachtig, luister naar mijn roep om genade.

Zodra ik deze tekst lees, zie ik een levendig beeld voor me. Een mens staat op een vlakte, kijkt omhoog en strekt zijn armen naar de hemel. Hij is zich bewust van de afstand tussen hem en God, en hij is zich ook bewust van zijn afhankelijkheid en zijn nietigheid. Deze persoon, zoals ik me hem voorstel, kent het leven. Hij kent ook de mensen in al hun feilbaarheid. Juist daarom roept hij God aan vanuit zijn aardse diepte.

In deze gedachten vind ik inspiratie.

Er zijn veel mooie muziekstukken op deze tekst geschreven, o.a. door Josquin des Prez en Arvo Pärt. Deze muzikale gebeden grijpen op de ene of andere manier terug op de bron: het Gregoriaanse gezang: De profundis.

Ga naar: inhoudsopgave miniaturen.

Als ik tot U bid, God, gaan er in mijn bewustzijn meerdere luiken en deuren open. Mijn geest wordt ruimer; een stil en rustig licht valt bij me binnen. Die ruimere geest is wat ik het meest nodig heb, in deze beklemmende tijd waarin we leven, hier in deze van pijn doordrenkte wereld. Als ik mijn ogen sluit en bid, word ik mij bewust van een ruimte buiten mijn geest. Dat is hoe ik het bidden ervaar, en het is weldadig. Dank U, God.

Ga naar: inhoudsopgave miniaturen.

Hallo God,

Mag ik even met U over Uw naam praten? Die naam ‘God’ ken ik al sinds mijn vroege jeugd. Ik leerde destijds dat U Onze Vader in de hemel was. Op plaatjes werd U afgebeeld als een sterke oude man met een baard, en met een lang kleed aan. Die indrukken komen nu nog af en toe in me op als ik Uw naam gebruik.

Eigenlijk zou ik die beelden van vroeger willen vergeten en Uw naam voortaan verbinden met een ander idee, een ruimer, rijker, abstracter en onbegrensder idee. Daarom heb ik er over nagedacht of ik de woorden ‘Tao’ of ‘Brahman’ zou kunnen gebruiken. Maar die begrippen brachten weer andere problemen met zich mee omdat ze afkomstig waren uit culturen waar ik niet in was opgegroeid, en die altijd enigszins vreemd voor me zouden blijven. Dus kwam ik toch telkens weer uit bij dat ene vertrouwde woord: ‘God’.

U heeft inmiddels gemerkt dat ik af en toe tot U probeer te bidden, beste God. Dan sluit ik mijn ogen en dan begin ik in stilte tegen U te praten. Ik doe dat nog niet zo lang maar ik ben nu al aan onze gesprekjes gehecht geraakt. Ze helpen me, die kleine gebeden. Ze doen me goed.

En dan spreek ik U dus met Uw naam aan. Dan begin ik met: ‘Hallo God’ of ‘Beste God’. Vervolgens deel ik bepaalde gedachten met U. Ik vertel over de dingen die me bezighouden. Soms bid ik voor kracht, of doorzettingsvermogen, of discipline, of inzicht. En terwijl ik zo bezig ben met mijn innerlijke dialoog met U, gebruik ik regelmatig Uw naam, ‘God’.

Enfin, ik vertel U niets nieuws want U was er zelf bij.

Ik wil alleen maar even vertellen dat de naam ‘God’ zich in mijn hoofd langzaam losmaakt van de oude beelden, en dat het woord nieuwe betekenissen in zich op zuigt. Dat is iets moois, vind ik. Dat bevalt me. Zo kom ik dichter bij U.

Hartelijke groet, God.
Joost

Ga naar: inhoudsopgave miniaturen.

De moderne mens is in nood. Hij heeft de afgelopen eeuw zo zijn best gedaan om het leven comfortabel en veilig te maken, om het leven steeds meer onder controle te krijgen, maar hij is gaandeweg veel meer kwijtgeraakt dan hij beseft.

De moderne mens is niet gelukkig. Hij heeft niet opgemerkt dat de ziel uit zijn bestaan is weggeslopen, dat zijn bestaan holler en leger is geworden, en dat zijn leven steeds minder diepte heeft.

De moderne mens realiseert zich niet hoe hoog de prijs voor zijn comfort en veiligheid werkelijk is. Hij begrijpt zijn eigen armoede niet.

God, als U een God bent die luistert naar ons verlangen en onze hoop, luister dan alstublieft naar mijn verlangen en mijn hoop. Geef de moderne mens alstublieft de inspiratie en de moed om weer op zoek te gaan naar het echte leven, met wellicht minder comfort en veiligheid maar meer liefde, schoonheid, en waarheid.

Dank U voor het luisteren, God.

Ga naar: inhoudsopgave miniaturen.